Zonder twijfel hebben onze 'Dakaristi' het zwaar, heel zwaar. Het is vechten tegen de elementen en tegen je vermoeidheid. Altijd maar weer moet je urenlang per dag super-geconcentreerd blijven. Geen wonder dat ze pas vele dagen na terugkeer zogezegd weer enigszins 'onder de mensen zijn'. Niemand die echter zo hard meeleeft als vrouw, partner of kind van de deelnemer.
En wie verwacht dat het met de spanning thuis bij routiniers Ten Harkel en Den Toom wel zal loslopen, die dient dat beeld snel bij te stellen. En thuis bij de debutanten aan dit monsterevenement is het helemáál sidderen en duimen. Jacqueline ten Harkel: "Voor de achtste keer doet Bob nu mee en telkens weer moet ik iets wegslikken als hij vertrekt. Dat neemt niet weg dat ik hartstikke trots ben op die vent van me. Hij flikt het 'm toch maar weer. Het ene jaar gaat het in de voorbereiding soepel, het andere jaar stroef. Voorop staat dat zo'n project als dit valt of staat met samenwerking en vertrouwen. Het is een amateurteam met professionele insteek, met mensen die hun vrije tijd er in stoppen en op verschillende vlakken hun professionele kwaliteiten inbrengen. Dan moet je elkaar vertrouwen en stimuleren." Aja den Toom, de echtgenote van Henny, is al net zo nuchter: "Wanneer zo tegen de zomer de zinsnede 'deelnemen aan Dakar' valt, weet ik al hoe laat het is. Hennie is daar ondanks zijn drukke baan toch niet in tegen te houden. En ik, ach ik kom er met onze jongens ook wel weer doorheen. Hennie loopt niet in zeven sloten tegelijk en het klikt goed met Bob."
Toch overheerst ook bij de partners van de minder ervaren rijders eerder nuchterheid dan nervositeit. Ook Hilly Hutten kon haar Herman niet tegenhouden. "Het is zijn tweede Dakar en hij is zó gedreven het hele project tot een goed einde te brengen. Dat hij er met Hennie Wullink nu uitligt steekt hem enorm, maar hij heeft weer extra ervaring opgedaan. Nu moet Bob gewoonweg aan de finish komen. Maar reken maar niet dat ik te ver van een telefoon af zit en dat de televisie iedere avond op scherp staat." Bij de families Wullink, Krijt, Van Otten, Meijer, Ten Dam en Walraven is de spanning ook groot. In alle huizen zit iedereen drie weken lang met de zenuwen bij de telefoon en voor de televisie. Gelukkig dat je tegenwoordig via de satelliet contact kunt houden.
|
|
|
|