De plannen zijn definitief en Dik Veurink blijft als monteur achter. Niet alleen voor Henk Vercoelen maar ook voor Eric Verhoef. Peter Willems de vaste monteur van Eric moest naar huis omdat zijn vrouw plotseling een kind moest krijgen. Het werd een dochtertje en wij hebben Peter nog een taart met een kaarsje gegeven. Dik kon op deze manier een plekje krijgen in de assistentie auto van Eric Verhoef en nu kan hij service geven aan de enige nog overgebleven Nederlanders bij de motoren. Succes Dik ! Henk Vercoelen blijft het natuurlijk zeer geod doen. Rustig gaat hij zijn gang, hij laat zich niet gek maken en zorgt dat hij voldoende rust krijgt om zo goed mogelijk te presteren. We zullen nog van hem horen. De Unimog zal de auto van onze beide Hermannen en de auto van Marco van Vliet en Marc Wams naar Alexandrie slepen en afleveren bij de firma Grimaldy die voor verscheping naar Genua zal zorgdragen. De Unimog met twee auto’s er achter dwars door Egypte ! Er werd afscheid genomen van de sponsors want die gingen na het zien van een gedeelte van de proef terug naar Cairo voor de reis terug naar Nederland. En de rest van de ploeg ging met speciaal transport op weg naar Alexandrie.
De sponsors hebben de start van de proef meegemaakt en halverwege zagen zij de rallyrijders aan zich voorbij daveren. Zij waren hier allemaal van onder de indruk. Wat een belevenis. Henk Vercoelen nam zelfs nog even de tijd om te stoppen bij de sponsors tijdens zijn proef. Klasse Henk dit heeft op iedereen indruk gemaakt. Jouw terrein komt er aan Henk en op naar je beste prestatie ooit. Ook Gerard de Rooy toeterde na onze mannen terwijl hij langs daverde. Later vernamen ze dat hij enkele kilometers later werd uitgeschakeld door een crash. Jammer maar ook van hem zullen we in de toekomst nog horen.
De sponsors vertrokken voor de reis naar Cairo en hun diner afspraak in het flooting restaurant, een tochtje van zo’n 650 km en een gedeelte van de route liep door de woestijn. Twee lekke banden, een opengewaaide motorkap, geen diner op de Nijl en 13,5 uur later kwamen zij nog precies op tijd om het vliegtuig dat in de nacht van dinsdag op woensdag om 03.55 uur vertrok te halen. Dat er over deze reis wel een boek kan worden geschreven is mij inmiddels duidelijk maar dat laat ik maar aan de heren zelf over want ik was daar niet persoonlijk bij. Ik zat in de Unimog met aan een trekstang en een sleepkabel twee kapotte Mitsubishi’s en was op weg naar Alexandrie. Het vertrek uit het bivak is mij niet meegevallen want het besef nu definitief af te moeten haken en voortijdig te moeten vertrekken werd pijnlijk duidelijk. Maar het boek Dakar is niet uit en misschien komt er een gelegenheid om het boek helemaal uit te lezen. Het slepen ging eigenlijk bovenverwachting en we konden een snelheid van 80 a 85 km. per uur halen. Als we dit konden volhouden dan konden we het zelfde vliegtuig als de sponsors nog halen. Maar via een telefoontje naar Nederland ( bedankt Tineke) vernamen we dat het vliegtuig helemaal vol geboekt was en dat er alleen nog maar Business Class stoelen ter beschikking waren. Als het dan niet anders kon dan moesten we ons desnoods maar op deze wijze laten vervoeren. Het was niet anders. Maar zover was het nog niet we moesten nog met het transport naar Alexandrie. Om ongeveer 17.00 uur kwamen we aan in een van de smerigste steden die we gezien hebben. Krioelend, en alleen maar toeterend verkeer met spookrijders overal en daar dwars doorheen een Unimog met er achter twee gesleepte auto’s op weg naar de haven waarvan we niet wisten waar die was. U kunt zich hier geen voorstelling van maken en soms brak ons het angstzweet uit en velen kregen spontaan zweetplekken onder de oksels. Wat overigens niets uitmaakt als je je een aantal dagen niet hebt kunnen douchen. Uiteindelijk vonden we een taxi die voorop ging rijden, zodat we nu met vier wagens achter elkaar aan door Alexandrie reden. Wat een ervaring weer.
We kwamen op 300 meter van de plaats waar de auto’s ingescheept moesten worden maar de firma Grimaldy was inmiddels gesloten. We besloten in overleg met Marco van Vliet de auto’s voor een hotel in de buurt te parkeren, zij gingen hier slapen en de volgende dag zouden zij de auto;s een voor een met de Unimog naar de verscheper brengen. Zo gezegd zo gedaan. Nog even gedoucht in de kamer van van Vliet, wat gegeten en op weg in een taxi naar het 200 km. verderop gelegen Cairo voor de vlucht naar Schiphol. Ook over deze reis met een “taxi” kan weer een boek worden geschreven maar we waren er inmiddels een beetje aan gewend. De zweetplekken bleven uit ( fijn na een douche) maar het bleef weer een kamikaze rit. De claxon wordt echter om de 15 seconden gebruikt en het lijkt er op dat er een soort claxon alfabet bestaat waarmee ze onderling met elkaar communiceren.
Siwa Siwa
Dinsdag 14 januari 2003
Traject: 57 km Speciale stage: 341 km Traject: 47 km- Totaal: 445 km.
Start stage, in een lus, richting zuiden van de oase, off-road, door de hoogste duinen in Egypte. Reken maar dat het opwindend is hier af te mogen gaan! Posten markeren de route. Support voertuigen kunnen het spektakel meebeleven, omdat ze niet in het kamp hoeven te blijven; een support crew punt halverwege de route is toegankelijk, precies in het midden van de duinen. De finish van de speciale stage is daar in de buurt. Dus alle fans die speciaal naar Siwa zijn gekomen voor de rustdag kunnen de 12de stage in haar geheel meebeleven.
