Vanmorgen samen ontbijten met bastonje koeken want iets anders was er niet voorhanden en een Mc Donalds of een van der Valk vindt je niet langs deze wegen die soms 300 a 400 km lang zijn zonder dat je een huis o.i.d. tegenkomt. We moesten nog zo’n 600 km rijden om ons weer bij de rally groep te voegen en met de rally auto op sleeptouw duurde dit ritje zo’n zeven uur. Toen we de grens bereikten hield de organisatie ons staande en deelde ons mee dat wij hier de grens niet mochten passeren omdat wij officieel uit de race waren en ons niet gemeld hadden in het afgelopen bivak. Of schoon wij dit de organisatie via een ingevulde time-card, die Jackie Loomans namens ons aan de organisatie had overhandigd, hadden medegedeeld. Ook hadden wij dit feit voor de zekerheid telefonisch aan de organisatie doorgegeven. Men bleef echter bij het ingenomen standpunt wij mochten hier de grens niet passeren. We moesten maar terug naar Tunis of Tripolie om onze terugreis te regelen. Dat wij alles al hadden betaald via Alexandrie van geen punt van discussie en men bleef weigeren. Nadat we gezien hadden wat er met de pasporrten van de deelnemers werd gedaan, alleen maar kijken of er een visa in stond, besloten we de gok maar te wagen en toch te proberen de grens over te gaan. Lachend reden we op de grensposten toe en deze lachten terug en de slagboom ging open en we mochten Egypte binnen. Zie zo een flinke jongen die ons nu nog zou tegen houden. De tocht dwars door de bergen naar Siwa was een ware slijtage slag zowel voor de bemanning van de Unimog als de beide Hermannen in de gesleepte Mitsubishi. Door het vele stof konden we bijna niets zien zodat we de vele gaten in de weg vaak te laat zagen. Wat was dat afzien. Dat weg door de bergen moest volgens het boekje gereden worden want langs de wegen lagen mijnen velden. Dat maakte het extra lastig. Deze tocht van 60 km dwars door de bergen was het ergste wat we tot nog toe beleefd hadden een ware heletocht. Wij begonnen ons onderweg af te vragen waarom er geen andere rally rijders ons meer achterop kwamen het werd zo eenzaam zaten we wel op de goede route ? Maar eindelijk bereikten we het bivak en okonden we gelukkig weer via onze GSM bellen. Een telefoontje naar Wim en we hoorden dat de sponsors nog twee uur moesten rijden naar het bivak. In het bivak aangekomen hoorden we dat er een vrachtwagen op een mijn was gereden en dat alle auto’s aan de grens werden tegengehouden. Zij mochten pas de volgende morgen de grens passeren omdat het te gevaarlijk was. Gelukkig zijn de mensen in de getroffen vrachtwagen niet gewond en is er alleen maar materiele schade. De mijn lag gewoon op de uitgezette route en dit had ons dus allemaal kunnen overkomen. De ontmoeting met de sponsors was hartverwarmend en wat hadden ze allemaal niet meegebracht. Fantastisch gewoon. Het bivak was heel anders dan normale dagen slechts 20 % van de karavaan was aangekomen en de erst werd tegengehouden aan de grens. Er was dus volop te eten en te drinken want men had gerekend op 2500 man en er waren er hooguit maar 500. Toch hebben we er een mooi feestje van gemaakt. De gitaren, die in de vrachtwagen waren ingepakt, werden tevoorschijn gehaald en Herman Hutten en Henk de Lange begonnen te spelen. De groep zong uit volle brost mee en al gauw stonden er veel mensen om ons heen die mee zongen. Diverse televisie camera’s maakten opnamen want er was toch niet veel anders te filmen met zo weinig deelnemers in het bivak. Een mooi feestje en wat hadden onze sponsors veel meegenomen. Het bllef nog lang onrustig in het bivak. Langzamerhand ging iedereen naar zijn tent en ging slapen. U hoort nog van ons.
Spectaculaire beelden zijn gegarandeerd met deze speciale stage, als geheel off-road gemarkeerd. En het terrein: oneindige duinen, die wel tot 100 meter hoog kunnen zijn. De moeilijkheid zit hem in absoluut de juiste koers aan te blijven houden tijdens het klimmen over de duinen. Het zand is echter overal goed en een paar hellingen blijken moeilijk te zijn. Een tip: de kortste route is niet altijd de snelste! Aan het eind van de 438 km speciale stage verlaten de deelnemers Libië. Aankomst in Egypte en eerste kamp in Siwa, een magnifieke oase, bakermat van de Berber civilisatie.
